Nieuws
Op bezoek in de blokhut van Hofnar vrijwilligers Els en Martien de Wit
Het echtpaar Els en Martien de Wit is samen al een aantal jaren vrijwilliger bij Theater de Hofnar.
Ze wonen in een prachtig huis, vlakbij de Dommelsche Bierbrouwerij in Dommelen. Voor Martien’s werk zijn ze in 1972 vanuit Vlaardingen via Amsterdam naar Valkenswaard verhuisd en sinds 1985 wonen ze met veel plezier in dit zelfgebouwde Finse huis.
Mede door de warme verwelkoming van Els en Martien en de sfeervolle houten inrichting, had ik meteen het gevoel dat ik me in Oostenrijk waande. Het idee dat je van een warm drankje drinkt in een houten blokhut om lekker op te warmen en waar je je meteen thuis voelt.
Dit is misschien wel het Hofnar gevoel wat we in der loop der jaren samen met de vrijwilligers gecreëerd hebben. Hoe mooi kan het zijn…?
Doordat de tijd zo snel voorbij ging, hebben we helaas niet alles kunnen bespreken. Maar toch heb ik een mooi inkijkje mogen krijgen in het leven van dit ondernemende, gastvrije en mooie echtpaar.
(zie foto)
Interview vragen:
Allereerst hoe gaat het met jullie?
“Heel goed, niks aan toe te voegen. We zijn beiden gezond; we wandelen elke dag een uur en af en toe gaan we fietsen. Wij zien onze kinderen en vier kleinkinderen geregeld.”
Hoe lang verricht je al vrijwilligerswerk bij De Hofnar?
Els: “Meer dan 10 jaar geleden ben ik gestart als gastvrouw bij De Hofnar, in september 2010, waarbij ik o.a. gasten verwelkom, jassen aanneem bij de garderobe, de tickets controleer en gasten naar hun plaats verwijs. Martien is later begonnen als vrijwilliger. Hij verricht voornamelijk hand- en spandiensten op facilitair gebied.”
Martien is erg handig en zeer nauwkeurig in alles wat hij maakt. Zo heeft hij behuizingen voor monitoren gemaakt met opbergkisten, een kastje voor de kaartverkoop, bloembakken voor het theaterbalkon etc. Het leukste was dat hij een groot compliment kreeg voor de projectietafel (filmhuis) waarvoor hij een precies passend blad heeft gemaakt
“Zo’n mooie tafel had de installatiemonteur nog nooit gezien”, vertelt hij. “Dat was wat overdreven, maar dat geeft dan extra voldoening van je werk en het is erg fijn om de mannen van de techniek een handje te helpen.”
Je ziet aan Els en Martien dat ze graag vertellen over hun werkzaamheden bij De Hofnar en dat ze zichtbaar trots zijn, dat ze ons kunnen helpen.
Wat maakt dit werk zo leuk?
Els: “Het is afwisselend, leuke collega’s, je maakt veel mee en het is gevarieerd. Het is belangrijk voor De Hofnar dat ze kunnen bouwen/rekenen op een groep vrijwilligers”.
“We hebben het idee dat we iets nuttigs doen”. Martien: “De Hofnar is een groot goed in het dorp en wij genieten ook van het theater als bezoeker.” “Vroeger was het altijd een beetje behelpen. Toen De Hofnar er nog niet was ”, vult Els aan.
Waarom zijn vrijwilligers belangrijk?
Beiden: “Wij vinden dat dit hoort bij ieders maatschappelijke verantwoordelijkheid. Wij denken ook dat niet alles met betaalde krachten gerealiseerd kan worden, omdat het dan te duur wordt. Het is een goede oplossing om met vrijwilligers te werken.
Wij hebben veel te danken aan de gemeenschap, daarom vinden we het belangrijk dat we iets terug kunnen doen. Het is min of meer je plicht. Zoals het oude gezegde luidt: “Wie goed doet, goed ontmoet” Het geeft ook een goed gevoel en het is fijn om midden in de maatschappij te staan”.
Naast het vrijwilligerswerk dat jullie voor De Hofnar doen, verrichten jullie ook nog ander vrijwilligerswerk. Klopt dat?
Els: “Naast het vrijwilligerswerk bij De Hofnar, verricht ik nog vrijwilligerswerk bij de VVV Valkenswaard als informatrice, geef ik rondleidingen bij Taxandra/Vlasgaard (verzorgingstehuis) en help ik bij de diensten in de St. Martinuskerk. Verder zing ik bij drie koren (Volharding, het gemengd koor en het dameskoor in de St.Martinuskerk). Momenteel zing ik ééns in de week online met een zanger uit Zwolle. En ik ben ook nog lid van een leesclub. Ja, ik ben veel op pad.“
Martien is vrijwilliger bij Automaatje (ANWB). Hij brengt mensen die niet meer mobiel zijn en geen gebruik kunnen maken van het OV, van deur tot deur.
“Mensen kunnen zich aanmelden bij Cordaad Welzijn, zij hebben het initiatief omarmd, vertelt hij.
Ik breng ze bijvoorbeeld weg voor een ziekenhuisbezoek, naar de apotheek of kapper etc. Het is ontzettend leuk om te doen. Ik ontmoet zo veel verschillende mensen en bovendien hoef ik alleen maar goed te kunnen luisteren. “
“Op aandringen van Els ben ik dit gaan doen, ik noem haar ook wel eens Gerda naar de film
“De Beentjes van St Hillegard”. “Ik ben ook wel eens Jan”, zegt Els lachend.
Verder vertelt Martien: “Ik vertaal werk voor de website Climategate vanuit het Engels en Duits naar het Nederlands. Dat is heel intensief werk. Ik heb ook van Dr. Sucharit Bhakdi, een professor in de microbiologie en epidemiologie uit Duitsland, een populair-wetenschappelijk boek over Covid vertaald (Corona, vals alarm?) Bij toeval ben ik eigenlijk in dit vertaalwerk gerold. Ik hou ook nog van fotografie en filmen (ook met een drone) en samen delen we de passie reizen. Natuurlijk houden we van theater en film.”
Wat is het meest bijzondere of wat is je het beste bij gebleven van afgelopen tijd?
Els: “Wij mensen denken dat we alles zelf in de hand hebben, er gebeurt een deel buiten ons om. We denken dat we boven alles staan, maar dat is niet zo. We weten veel, maar nog lang niet alles. We zijn er nog lang niet. De wetenschap is niet klaar. We mogen best een beetje meer nederigheid tonen. We kunnen de natuur niet beïnvloeden. Ons leven is maar tot op zekere hoogte maakbaar. Door deze periode is het zichtbaar geworden, dat veel mensen hier moeite mee hadden. Je moet niet in één bubbel blijven. Stap eens uit die bubbel, uit je comfortzone en ontdek nieuwe dingen nu je er de tijd voor hebt.”
Martien: “Beperking van reizen vind ik echt een verarming, maar dat zijn in wezen allemaal luxe problemen. Fysieke ontmoetingen met mensen zijn toch het mooiste. Mensen hebben daar toch echt behoefte aan. Ik denk dat het normale leven zich voor een groot deel zal herstellen. Maar ik denk dat een deel ook online blijft, dat heeft ook zijn voordelen.”
Els: “We kunnen ons een beetje bescheidener opstellen en bewuster met de dingen omgaan, maar bij sommige mensen is dat helaas al naar de achtergrond verdwenen.”
Kunnen jullie iets over jullie (camper)reizen vertellen? Wat was jullie mooiste reis?
“De laatste grote reis was 2 jaar geleden naar Griekenland. We zijn daar via Servië en Noord-Macedoniê heengereden en toen zeven weken rondgetoerd. Sicilië hebben we ook bijna twee maanden bezocht, net als Portugal en Spanje. We zijn niet alleen maar met de camper weggeweest. We hebben met groepen een aantal kunst- en cultuurreizen gemaakt. We hebben een aantal indrukwekkende reizen gemaakt, maar Roemenië, Egypte en Japan hebben toch wel het meeste indruk gemaakt.”
“In Egypte hebben we Luxor bezocht, het kloppend hart van het Oude Egypte. Hier is zo veel te zien: graftombes van farao’s, tempels van 45 eeuwen geleden, noem het maar op. Het was heel fascinerend. De Vallei der Koningen, de tempels van Luxor en Karnak. Allemaal midden in de woestijn en langs de oevers van de Nijl.“
“Japan was ook heel indrukwekkend, een reis om nooit meer te vergeten. Of Jordanië met de prachtige uit de rotsen gehouwen tempels in Petra en de schitterende Romeinse graven in Palmyra”, voegt Martien eraan toe.
‘’Ierland stond vorig jaar gepland met de camper. En Texel met heel de familie voor ons 50 jarig huwelijk, maar dat is helaas allebei niet doorgegaan.“
Jullie zijn al meer dan 50 jaar getrouwd (dit jaar in mei om precies te zijn 51 jaar). Hoe hebben jullie het gevierd?
“Helaas hebben we onze Gouden bruiloft in 2020 niet kunnen vieren door alle coronabeperkingen. Wel had onze zoon een prachtige compilatiefilm gemaakt, waarin alle vrienden en familie ons in het zonnetje zetten. Dat was echt van onschatbare waarde. Prachtig! Maar we hopen deze mijlpaal toch nog een keer te kunnen vieren en de reis naar Texel alsnog te kunnen maken met de hele familie.”

Dat is altijd, vind ik, het mooie als je het hebt over het onderwerp reizen. Mensen maken een tijdssprongetje en genieten alleen al bij de gedachte, met een glinstering in hun ogen, mooi om te zien. Zo vertelt Els ook dat ze in 1964 een jaar via AFS (https://afs.nl) in USA ging studeren. Een intercultureel uitwisselingsprogramma waarbij ze een jaar bij een Amerikaans gezin woonde. Via de Webster City High School, gelegen in de staat Iowa (vijf uur rijden ten westen van Chicago), heeft zij haar diploma behaald. (zie ook de foto van Els met het jaarboek). Els reist hopelijk in juni naar de USA om een reünie van haar schooljaar bij te wonen.
Op de vraag wat het geheim is van een lang goed huwelijk, haalt Martien een anekdote van Herman Finkers uit de film De Beentjes aan:
“ Een huwelijk is als een houtvuur: als twee houtblokken te stijf op elkaar liggen, gaat het vuur uit, maar als ze losjes op elkaar liggen, branden ze als een tierelier omdat er zuurstof bij kan.” (Bron, interview Herman Finkers, tijdschrift Nouveau.nl)
“Zo is het precies. Je moet elkaar een beetje de ruimte geven; ieder je eigen ding/ hobby’s, maar ook samen dingen ondernemen. Samen kunnen lachen en huilen dan kom je er samen uit.”
Terug naar De Hofnar; wat mis je het meest van De Hofnar? Wat geeft je het meest voldoening?
“We missen het hele gebeuren, als bezoeker maar ook als vrijwilliger. De levendigheid, een avondje uitgaan en het samen wat drinken. Gelukkig hoefden we niet naar andere vormen van vrijetijdsbesteding te zoeken, want zoals je hoort, hebben we die genoeg. We hopen wel dat De Hofnar snel weer opengaat.”