Naar Parijs via Rome met Hofnar vrijwilliger Anneke

Het duurt niet lang om te weten of Anneke binnen is, je hoort namelijk meestal al een schaterlach of een kreet van plezier.  Ze is altijd goedlachs, vrolijk en in voor een geintje. Als Anneke er is, is het gewoon altijd feest.  Jong van geest en vaak flamboyant gekleed. Je zal het niet zeggen, dat ze dit jaar de leeftijd van 72 jaar bereikt.

We beginnen al gezellig te praten over vroeger. Het gezin waarin Anneke opgroeide was streng katholiek. Ze was de twee na jongste van een gezin van elf kinderen. Haar vader en moeder runden Keurslagerij van den Hoogen op de Eindhovense weg , later verhuisden zij naar de Leenderweg.
Toen haar vader op 49 jarige leeftijd overleed stond haar moeder er helemaal alleen voor.
Anneke zegt hierover: “ Ik vind het nog knap van mijn moeder hoe ze dit allemaal deed, elf kinderen opvoeden en een slagerij draaiende houden. Van haar heb ik ook geleerd om (financieel) onafhankelijk te zijn, om op eigen benen te kunnen staan.
Ze zei altijd: Je moet je hart zacht houden, maar een klein laagje eelt creëren om overeind te blijven als het verdriet toeslaat in je leven”

Het verdriet waar Anneke zichzelf ook doorheen heeft moeten slepen, net zoals haar moeder.
Haar grote liefde Jan van Dijk overleed namelijk bijna 22 jaar geleden, ze waren samen 30 jaar gelukkig getrouwd. Door deze gebeurtenis is ze na vele jaren gestopt met zingen, met name klassieke muziek (oratoriums), haar grote passie.

Wonderbaarlijk begint ze tijdens het interview spontaan voor mijn collega en mij een mooi lied te zingen over “het Paaike” (Liederentafel).  Wat prachtig.

Anneke zingt thuis en is een fervent klaverjasser. Naast haar vrijwilligerswerk in De Hofnar, is Anneke nog wekelijks te vinden op de IC (Intensive Care) van het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Hier werkt ze op maandagen en vrijdagen als gastvrouw.

Allereerst hoe gaat het met je?

“Heel erg goed nu ik in De Hofnar ben, de sfeer, het geluid (leerlingen van de Were-di zijn voor de eerste dag in het pand). Ik ben blij met elk moment, je moet er toch iets van maken.
Juist door de tegenslagen die ik heb gehad, leer je als mens. Je kunt je zelf ( her)ontdekken en je kunt je zelf verrijken. Dat is de kunst van het leven”

Hoe lang verricht je al vrijwilligerswerk voor De Hofnar? Wat maakt dit werk zo leuk?

“Sinds 2015 ben ik werkzaam als vrijwilliger bij De Hofnar. Dit was in het begin lastig te combineren met mijn werk in het Catharina ziekenhuis, want als ik ergens aan begin wil ik het ook goed doen. Dat heb ik met alles. Het is heerlijk om iedereen te zien van de crew tijdens een voorstellingsavond, iedereen even gedag zeggen. De Hofnar is eigenlijk een onderdeel van mijn leven. De saamhorigheid en de hele ambiance, het is fantastisch”

Naast het vrijwilligerswerk dat je voor De Hofnar doet, verricht je ook nog vrijwilligerswerk in de zorg. Klopt dat?

“Ja, dat klopt. Ik werk op de Intensive Care van het Catharina ziekenhuis, elke maandag en vrijdag.
En de weekenden om en om. Ik ben gelukkig in deze periode niet bang geweest, ik voel me veiliger dan in de supermarkt.

Hoe ziet je dag eruit? Of kun je iets meer vertellen over deze functie?

“Allereerst wil ik mijn respect uitspreken voor alle artsen, verpleegkundigen, maar ook zeker de interieurverzorgsters, die zich dag en nacht inzetten tijdens deze pandemie. Dat is echt bewonderenswaardig en ontroert me.”  Anneke vertelt dat ze 44 jaar met trots en veel plezier in het Catharina ziekenhuis heeft gewerkt. Het geeft haar erg veel voldoening. Sinds 2015 werkt ze op de IC afdeling als vrijwilliger.

“ Als de secretaresse naar huis gaat neem ik de honneurs waar op de IC afdeling. Alle bezoekers dienen zich te melden bij de balie. Ik ontvang het bezoek en kondig iedereen aan.  Niemand mag op deze afdeling rechtstreeks naar een patiëntenkamer.  Ze worden altijd begeleidt door mij. Belangrijk hierbij is dat ik ze pas loslaat als de verpleegkundige terplekke is bij desbetreffende kamer”.  

Ze vertelt verder:

“In deze tijd komen er ook veel patiënten met spoed binnen. De familie wacht dan in spanning af in de wachtkamer van de IC. Op zo’n moment moet ik zorgen voor de juiste begeleiding, zij en hun geliefde zijn in een zeer kwetsbare situatie belandt. Ik luister naar de verhalen van familieleden en stel ze gerust. In deze functie zijn empathisch vermogen, horen, zien en zwijgen van groot belang. Verdrietig is dat er maar één persoon per dag op bezoek mag.”

Anneke gaat van de hak op de tak, oftewel naar Parijs via Rome, zoals haar man wel eens zei (ze lacht hard). Ze geniet en verteld dat ze door de afdeling op handen werd gedragen en dat het echt een warm bad was en nog steeds is.
Toen ze pensioen gerechtigd was, hebben haar collega’s gevraagd of ze alstublieft wilde blijven. Anneke wilde dit graag en zo geschiedde…

Terug naar De Hofnar, wat mis je het meest van De Hofnar?  Wat geeft je het meest voldoening?

“Wat ik vooral wil zeggen is dat Valkenswaard zich rijk mag voelen met zo’n prachtig theater.
Zelf geeft het me veel voldoening als ik gasten mag ontvangen, ze een heerlijk avondje uit mag bezorgen en ze even VIP te laten voelen. Dat ze even nergens aan hoeven te denken en naar huis gaan met een goed gevoel. En dat ze dan tegen elkaar zeggen; ‘goh dat moeten we eigenlijk veel vaker doen’.”

“Ook zijn vele voorstellingen echte eyeopeners. Je krijgt op zo’n voorstellingsavond zoveel terug en je mag gerust zeggen dat het mijn leven verrijkt.”

Wat mis je nu het meeste in het dagelijks leven door deze situatie?

“Samen koffie drinken, lunchen en even een terrasje pakken. Ik mis ook de voorstellingen, de avonden hier in De Hofnar. Ik vind het echt verschrikkelijk dat ik vrienden geen knuffel mag geven. Tegelijkertijd ben ik heel dankbaar dat ik nog steeds gezond ben.”

Heb je nog tips voor de komende tijd?

“Investeer in mensen en onderhoud je contacten, zeker omdat iedereen erg gericht is op zichzelf. Dat is zo belangrijk in deze tijd. Laat het niet verwateren.”

“Blijf vertrouwen houden en zoek samen naar oplossingen.”

Laatst vertelde me iemand het leven is als een labyrint; je loopt vast, je doet een stapje terug en uiteindelijk kom je waar je zijn moet. Het komt goed.”