Een huis in een straat. Een vrouw op een stoel. Wachtend, ingespannen luisterend, hopend op het flinterdunne geluid van voetstappen op het grind. Al jarenlang.

Raf en Mich bijten zich vast in hun familieverleden, graven de oude verdoken geheimen op. De groteske, hilarische, hartverscheurende verhalen, soms gebulderd aan de feesttafel, soms geluisterd in een hoekje van de keuken, vaak verzwegen uit schaamte.

Door de jaren heen ontwikkelde Kommil Foo een volstrekt unieke manier van voorstellingen maken: ontroering, hilariteit, prachtige songs en een absurde beeldtaal vechten om voorrang. Voorstellingen over de mens en zijn alledaagse tragiek. De toeschouwer wordt daarbij steevast op het puntje van zijn stoel gedwongen: lachen of huilen?